واحه

به قدر دانه دانه‌های شن

یکی از همین شب‌ها کاغذ و قلم برمیدارم و تنها یک کلمه برایش مینویسم.مینویسم که فراموشت کرده ام.

و از حسرت‌های زندگی این است که دنبال چیزهایی دویده ایم که مال ما نبوده اند.از دویدن‌ها خستگی اش برایمان مانده با کفش پاره و پای تاول زده .

یک سری خاطره‌ی محو از بچگی دارم که بابا کلی کاربن آبی داشت ..با چند تا کاربن مشکی لایشان.آن موقع‌ها نمیفهمیدم کاربردش چیست فقط یادم است میگذاشت لای کاغذ‌ها و بومممم نوشته‌هایش چند برابر میشدند.یک بار وقتی معلم خوشنویسی مان تکلیف گفت خواستم از آن استفاده کنم و فردا به عنوان خطاط مدرسه شناخته شدم غافل از این که خط واقعی ام بدون کاربن لو خواهد رفت...

أَوَلَیْسَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَنْ یَخْلُقَ مِثْلَهُمْ ؟

طول کشید اما فهمیدم.اهل چیزی بودن با دلبسته‌ی چیزی بودن فرق میکند.کسی که اهل چیزی است احساسش فراتر از دوست داشتن،علاقه مند بودن،تمایل داشتن و مشغول آن چیز بودن است.آدمی‌که اهل دل است حرف طرفش را میفهمد.آدمی‌که اهل علم است از جستن علم جانش خسته نمیشود.آدمی‌که اهل غذا است پر میشود ولی سیر نه.گنجایش معده اش تمام میشود ولی حرص و طمعش نه.اهل چیزی بودن زندگی کردن آن چیز است.